Tak. Traumy nie da się “wymazać z historii”, ale można zintegrować doświadczenie, tak aby nie rządziło już teraźniejszością.
W ujęciu Gabora Matégo i współczesnej psychotraumatologii proces zdrowienia opiera się na kilku filarach.
Maté zachęca, aby patrzeć na objawy (uzależnienia, zaburzenia lękowe, autoagresję, somatyzację) jako na adaptacje, które kiedyś pomagały przetrwać, a dziś niosą koszt. To przesunięcie z „wstydu i winy” do „zrozumienia i empatii” jest fundamentem zmiany.
„Jak to, co przeżyłem/am, ukształtowało mój układ nerwowy, moje relacje i sposób, w jaki traktuję siebie?”
Trauma powstała w warunkach braku bezpieczeństwa – dlatego nie wyleczymy jej w izolacji. Bezpieczna, stabilna relacja (terapeutyczna, przyjacielska, partnerska) jest jednym z najsilniejszych “leków” dla układu nerwowego.
W praktyce to znaczy:
rytmiczne, przewidywalne spotkania (np. terapia),
obecność kogoś, kto nas słucha bez oceniania,
możliwość mówienia “nie” i eksperymentowania z granicami,
doświadczenie, że konflikt nie oznacza porzucenia.
To właśnie w relacji układ nerwowy uczy się na nowo, że kontakt może być bezpieczny.
Badania i praktyka kliniczna pokazują, że same rozmowy o traumie często nie wystarczą, jeśli ciało pozostaje w stanie chronicznego alarmu. Dlatego tak ważne są podejścia, które obejmują regulację somatyczną: Bessel van der Kolk, MD.+2somatopia.com+2
EMDR, somatic experiencing, sensorimotor psychotherapy (terapie traumy ukierunkowane na ciało),
uważność osadzona w ciele (mindfulness, body scan, praca z oddechem),
joga, taniec, łagodny ruch, praca z napięciami mięśniowymi,
techniki orientowania: zauważanie otoczenia, kolorów, dźwięków, aby wracać do “tu i teraz”.
Celem nie jest “wyłączenie emocji”, tylko odzyskanie wpływu: umiejętność zauważenia, co dzieje się w ciele, i stopniowego przywracania mu poczucia bezpieczeństwa.
Zdrowienie po traumie nie jest liniowe. Układ nerwowy potrzebuje:
powolnego zbliżania się do trudnych wspomnień,
przerw na odpoczynek i integrację,
budowania zasobów (bezpieczne osoby, miejsca, czynności) przed wchodzeniem w najtrudniejsze treści.
Przyspieszanie procesu na siłę często kończy się retraumatyzacją. Paradoksalnie – im więcej łagodności, tym głębsza możliwa zmiana.
4. Podział
Rozróżniamy dwa rodzaje traumy,
Często osoba która doświadcza traumy ma zwykłe uporządkowane życie. I następuje zmiana, utrata bezpieczeństwa. Doświadczenia bezpośredniego zagrożenia życia / integralności np. przemoc fizyczna, seksualna, świadkowanie przemocy, wojna, napad, itp. albo związana z wychowaniem czyli brak bodźców, opieki, wsparcia emocjonalnego, zaniedbanie, instytucjonalizacja. Fizyczne, emocjonalne, seksualne wykorzystanie. Zaniedbanie (fizyczne, emocjonalne). Ekspozycja na uzależnienia, chorobę psychiczną, przemoc, separację rodziców.
5. Mnie to przecież nie dotyczy - sprawdź może?
Podzieliłam traumy na następujące kategorie:
1. Przemoc domowa z np. fizycznym znęcaniem się nad dzieckiem, brak opieki, przemoc seksualna, gwałt, molestowanie, zły wzrok (w kierunku piersi) komentarze „ciotek/wujków”, podszczypywanie itd.)
2. Trauma wojenna - uchodźctwo, gwałty, zagrożenie życia, przemoc wojskowa, przemoc socjalna
3. Trauma medyczna - obecność na OPIM, wypadek komunikacyjny, Inwazyjne lub traumatyczne procedury medyczne, długotrwałe leczenie np. onkologia, kardiochirurgia, transplantologia.
4. Trauma około urodzinowa - Traumatyczny poród (zagrożenie życia matki/dziecka, przemoc,brak zgody w procedurach, brak omówienia na czym będą polegały zabiegi szczególnie przy pierszym zabiegu z danej kategorii). Trauma partnera świadkującego dramatycznemu porodowi.
5. Trauma zawodowa - Policjanci, strażacy, ratownicy medyczni, koronerzy, prokuratorzy, prawnicy - Wtórna trauma osób pomagających. Objawy zbliżone do PTSD u osób pośrednio narażonych na traumę (słuchanie relacji pacjentów, oglądanie materiałów dowodowych, itp.)
6. Trauma szkolna - Chroniczne upokarzanie, publiczne zawstydzanie, „shaming” (również online), body shaming, victim blaming. Silnie powiązane z mechanizmami wstydu, dysocjacji, zaburzeń osobowości. Wielokrotne prześladowanie rówieśnicze offline i online. Silnie powiązane z depresją, zrachowaniami samobójczymi, z nieprawidłowym obrazem siebie.
Myślę że można wymieniać dłużej.
6.Zaburzenia związane z traumą – klasyfikacje DSM-5 / ICD-11
Tu mówimy już nie o „rodzajach traumy” jako wydarzeniu, ale o diagnozach psychiatrycznych zależnych od traumy:
Posttraumatic Stress Disorder (PTSD) – klasyczne zaburzenie poekspozycyjne (flashbacki, unikanie, nadmierne pobudzenie, negatywne zmiany w myśleniu i nastroju).Cambridge University Press & Assessment+1
Complex PTSD (CPTSD) – w ICD-11 osobna jednostka z dodatkowymi objawami: zaburzenia regulacji afektu, negatywny obraz siebie, chroniczne trudności relacyjne.ScienceDirect+3UK Trauma Council+3phoenixaustralia.org+3
Acute Stress Disorder (ASD) – objawy podobne do PTSD, ale w pierwszym miesiącu po urazie.
Prolonged grief disorder / persistent complex bereavement – żałoba patologiczna, często rozumiana jako specyficzny wariant reakcji potraumatycznej na utratę.
Adjustment disorders – reakcje na stresory niekoniecznie spełniające kryterium zdarzenia traumatycznego, ale klinicznie istotne.
Dissociative disorders (szczególnie DID) – w literaturze silnie powiązane z ciężką, przewlekłą traumą interpersonalną w dzieciństwie
Koncepcja Bessela van der Kolka i zespołu: chroniczna interpersonalna przemoc / zaniedbanie od wczesnego dzieciństwa → propozycja diagnozy Developmental Trauma Disorder (DTD).
Childhood Trauma / Adverse Childhood Experiences (ACE)
Dotykam Ciała i Ducha
Coaching, Energoterapia, Wsparcie, Szkolenia, Rozwój, Dotyk
Do stworzenia strony wykorzystano kreator stron www WebWave
+48 502 599 739 dotykamcialaiducha@gmail.com ul. Filtrowa 83 02-055 Warszawa